Napruttelen

Inmiddels ben ik alweer bijna een week in Rome. De vrienden zijn naar huis en ik neem vanmiddag de trein naar Parijs en vervolgens de Thalys naar Amsterdam. Morgenmiddag zie ik de Bijlmer en Amsterdam-Zuidoost alweer aan me voorbij trekken. Dat zal wel ontnuchterend werken na het decor van pijnbomen, piazza’s, heuvels en kerken, waaraan ik gewend ben geraakt.

Doel bereikt

Vier maanden en twaalf dagen lang heb ik me afgevraagd hoe het zou zijn om de Piazza del Popolo op te komen na die lange tocht. Maar je kunt je er geen voorstelling van maken want het gaat altijd anders dan je hebt kunnen bedenken. 

Arrivata!

Vandaag de laatste dag van Ineke’s pelgrimstocht naar Rome. Ineke stuurde live sms’jes van de laatste kilometers voordat ze werd verwelkomd door vrienden en Andrea Vreede op Piazza del Popolo, de traditionele aankomstplaats van pelgrims in Rome.

Het platteland van Rome

Als ik op zondagochtend een dorp binnenloop, begint er meteen de hond in de tuin van het eerste huis te blaffen. Vervolgens begint de hond van de buren en dan ook het keffertje op een balkon ergens verderop. En voordat ik halverwege het dorp ben, word ik begeleid door een heel koor van blaffende honden.

Lazio

Sinds een paar dagen ben ik in de regio Lazio. Zondagmiddag ging ik de grens Toscane-Lazio over en meteen werd het wegdek een stuk slechter. Ook zien de stadjes er hier een stuk minder gelikt uit dan in Toscane. Veel geld van de regio stroomt naar hoofdstad Rome, mopperen de inwoners hier. Maar wat ziet alles er tegelijkertijd veel authentieker uit, veel Italiaanser, want veel minder aangetast door het toerisme. Ik sprak een Nederlander aan het meer van Bolsena. “Wat een wereldplek hier”, zei ik tegen hem. “Ja hè” zei hij. “Dit is het best bewaarde geheim van Italië. Wil je het alsjeblieft aan niemand verder vertellen?” 

Radicofani

Radicofani (met de klemtoon op -co-) is een stadje dat op 900 meter hoogte ligt in het uiterste zuiden van Toscane. De laatste acht kilometer gaat de weg stijl omhoog, dus je moet nog wel een beetje energie over hebben en het moet ook niet te warm zijn. Omdat ik er al achttien kilometer op had zitten, besloot ik te overnachten in een hotel aan de voet van de berg waar Radicofani op ligt. Het hotel lag naast een benzinepomp en verder was er niets anders dan het indrukwekkende Toscaanse landschap. Maar na al die sfeervolle plaatsen als Lucignano d’Arbia, Buonconvento en San Quirico d’Orcia vond ik zo’n zakelijke plek ook wel eens lekker.

Toeristen

Jarenlang ging ik altijd in het voor- of in het na-seizoen op vakantie. Maar nu ik deze voetreis naar Rome maak, zit ik opeens noodgedwongen in het hoogseizoen in zeer toeristisch gebied. San Gimignano, Monteriggoni, Siena. Het zijn prachtige oude steden die op dit moment overspoeld worden door toeristen.

Oude vrienden

Ik ben weer wat verder naar het zuiden afgezakt. Ik zit nu in San Miniato, een Toscaans stadje op een heuveltop. Ik hoop eind van de week in Siena aan te komen. Gisteren heb ik de hele tocht tot Rome nog eens onder de loup genomen en een aantal dagtrajecten, in verband met de hitte, gehalveerd en het moet dan gemakkelijk lukken om de veertiende in Rome aan te komen. Ik kijk erg uit naar de aankomst, na zoveel maanden rondzwerven, snak ik  naar een normaal leven in m’n eigen huisje en op de redactie. Voorlopig ga ik niet op vakantie!

Kaarsen aansteken

Ik nader de Middellandse Zee, morgen kom ik aan in Marina di Massa waar ik twee nachten blijf omdat daar mijn beste Italiaanse vrienden wonen. Het Italiaanse journaal besteedt veel tijd aan de hitte. Vrijdag gaat de temperatuur nog verder stijgen, tot boven de veertig graden. Dat betekent dat ik per dag beslist niet meer dan twintig kilometer kan lopen zodat ik voor twaalven binnen ben. De afgelopen tijd heb ik ook een paar keer dertig kilometer op een dag gelopen maar dat is met dit weer echt te veel.

De Apenijnen

Weer op weg. En dat viel niet mee na vijf dagen rust. Woensdagochtend weer om half zes op en op weg naar de Apenijnen. Vlak voor Piacenza zie je ze al oprijzen. Na dagenlang door de Povlakte te hebben gelopen, zie je in de verte opeens donkere schaduwen tegen de hemel. Gelukkig zijn ze niet zo hoog als de Alpen maar daarentegen is de temperatuur hier 34 graden. Ik denk dat dit één van de zwaarste trajecten is, het stuk van Piacenza tot de Toscaanse kust.