Buiten adem aangekomen in Martigny. Vijftien kilometer lang tegen de föhn opgetornd, een warme bergwind die met windkracht 10 en 11 het leven hier ontregelt. Toen ik in Martigny aankwam, was het net markt en er was grote paniek want er vloog van alles in het rond. De föhn heeft ook z’n voordelen, je was droogt lekker snel. Dus gisteren m’n hele garderobe gewassen en aan het raamkozijn van mijn kamer te drogen gehangen. Dit moest wel met enig beleid gebeuren, want ik sliep in een Franciskaner klooster en dan kun je niet onbekommerd je slipjes aan de vensterbank hangen.
Het was de eerste keer dat ik overnachtte in een klooster. Een heel aparte ervaring. Ik wilde deze hele tocht al graag een keer in een klooster slapen om te kijken hoe dat is, maar in Frankrijk waren al die overnachtingsadressen opgedoekt. Gistermiddag in Saint Maurice was die mogelijkheid er wel en ik meldde me meteen aan. Het klooster was in een beetje een steriel gebouw met een muffig luchtje, maar ik kreeg een keurige kamer met douche en toilet. Als ik er ’s avonds ook zou blijven eten, was ik voor 55 franc helemaal klaar.
Ik dacht: nu wil ik het ook helemaal meemaken, dus ik bsloot mee te eten met de kloosterlingen. Om kwart voor zeven moest ik mij melden in een eetzaal met lange tafels. Opeens kwamen er twee stokoude monniken gehuld in een bruine pij binnenschuifelen. Ik overdrijf niet als ik zeg dat ze zeker honderd waren, oud en gebogen bewogen ze zich naar de eettafel. De abt, gekleed in vrijetijdstenue, kwam erachteraan en verder waren er nog een paar onduidelijk mannen en vrouwen die blijkbaar tot het personeel behoorden.
Gezang
Aan een andere tafel was inmiddels een groep gasten neergestreken. Ik werd geïntroduceerd en omdat ik nieuw was, mocht ik bij de abt en de kloosterlingen aan tafel zitten. Voordat het zover was, barstte de abt eerst nog in een gezang los waarbij iedereen hem in het Frans bijviel. Toen konden we gaan eten. Er kwam een soort bloemkoolsoep op tafel waar geen enkele smaak aan zat. Maar dat was nog maar het begin. Het hoofdgerecht was een substantie in een overschotel die echt niet-te-vreten was. Verlangend keek ik naar de wijn die op tafel stond.
Iedereen zat braaf aan het water, tot ik opeens zag dat de twee oude monniken zich van de enige open fles meester hadden gemaakt en de wijn schielijk bij hun water zaten te gieten. Ik vroeg of ik alsjeblieft ook een glas wijn mocht, want anders had ik het eten nooit weggekregen. De conversatie was ook treurig. De abt had het alleen over de routeborden van de Via Francigena en of die wel duidelijk genoeg waren.
Hij waarschuwde me dat ik straks in Italië nog wat zou meemaken want die Italianen waren helemaal niet op pelgrims voorbereid. Ik vertelde over de positieve verhalen die ik had gehoord bij de Vereniging van Pelgrimsgangers naar Rome. De bestuursleden hadden zich erg lovend uitgelaten over de Italiaanse gastvrijheid. “Jaja, zeker voor pelerines,” zei de abt met een smerig lachje insinuerend dat alleen vrouwelijke pelgrims er hartelijk ontvangen worden. (Hoewel, daar zit misschien wel iets in…)
Opgelucht
Ik was opgelucht toen de maaltijd achter de rug was. De rest van de avond heb ik met Stieg Larsson deel 2 op bed gelegen. Geen oog dichtgedaan door die beukende wind, als ik het raam open had, vloog alles door m’n kamer, als ik het dicht had, was het om te stikken. Vanmorgen al voor achten vertrokken.
De afgelopen dagen ben ik dus van Lausanne naar Martigny gelopen. Vooral de dagen dat ik langs het Meer van Genève trok, heb ik genoten van de omgeving. Het is een sjiek meer, het Lac Leman, met veel negentiende eeuwse villa’s langs het water, waarin hotels zitten die namen hebben als: ‘Beaurivage’, ‘Hotel du Lac’, ‘Hotel du Parc’, ‘Hotel Suisse’. Vooral de beplanting van de tuinen en de boulevards is erg mooi. Wel is het authentieke van iedere plaats nagenoeg verdwenen. Lelijke deftige terrassen, moderne gebouwen die detoneren, witte party-tenten. Alleen in de kleinere plaatsjes als Cully en Lutry vind je het karakter van het oorspronkelijke dorp nog terug.
De tocht was ook weer vol ontmoetingen. Soms vluchtig, soms duurde het een hele avond. Zo logeerde ik in Aigle bij een mevrouw die negentien jaar geleden fanatiek Christen was geworden en die mij een hele avond met de bijbel figuurlijk om de oren sloeg. In het begin vond ik het nog wel leuk om er met haar over te discussiëren, maar haar houding dat zij als Christen de wijsheid in pacht had, begon me op een gegeven moment flink op de zenuwen te werken. Ze sprak over God en Jezus alsof ze iedere avond met ze op de bank zat. Kritische vragen over haar bron, de bijbel, werden totaal niet geaccepteerd en begrip voor andere godsdiensten was helemaal ver te zoeken. Toen ik woensdagochtend op kwam en haar om zeven uur ’s ochtends alweer in haar duster in een ligstoel op het balkon zag met de bijbel voor haar neus kreeg ik het spaansbenauwd, om kwart voor acht was ik al verdwenen.
Regiment lege flessen
De ontmoeting die mij deze week het liefste was, was die met mijn vriendin Wil en haar vriend die terugkwamen van een vakantie in Kroatië en helemaal via het Meer van Genève terugreden om mij daar te kunnen bezoeken. We gingen zitten op een terras in Cully en voor we het wisten was het uren later en stond er een heel regiment lege flessen voor onze neus. We hadden het nog over al die korte ontmoetingen en gesprekken op zo’n reis. Ze vertelde dat haar dochter op haar wereldreis door Azië en Australië op een zeker moment was afgeknapt op al die oppervlakkige gesprekken.
Lieve Ineke,
Ik hoop toch zo dat de Italianen je met open armen en supergastvrij zullen ontvangen als je eenmaal de grens over bent. Anders moeten we ons toch echt eens gaan afvragen of het wel goed komt met de moderne mens.
Succes in de bergen!
Andrea
Lieve Ineke,
Wat schrijf je toch erg leuk, het is zo leuk om te lezen wat je meemaakt, zoals je het overnachten en eten in het klooster beschrijft, ik zie je al zitten tussen die slurpende monniken, nog ff volhouden in de Zwiterse Alpen en dan……, de heerlijke warmte van jouw geliefde Italie.
Neem mijn pet diep voor je af(als ik die had haha)
Groetjes,
Christa.
Lieve Ineke,
Zet um op in de bergen. In Italie gewoon voetbaldingetje aan de rugzak en je wordt vast overal met open armen onvangen.
Grote bewondering!!
dikke kus
nicole
Lieve Ineke,
Na een paar dagen stilte is het goed weer wat van je te vernemen. Van dat eten in het klooster valt me wat tegen; ik dacht altijd dat ze daar wel van lekker eten hielden. Kan ook zijn dat de Zwitserse smaak wat anders is. Na een blik op de kaart zie ik dat je nu aan je aanloop naar de berg begint.
Donderdag ga ik weer richting Frankrijk, krijg dan gelijk wat bezoek langs maar hoop me waarschijnlijk op de eerste zomerdag – of in ieder geval in die buurt – via een sms-je te melden. Nu moet het lukken. Heb al wat nieuwe rotspennen voor de tent gekocht en het vignet voor Zwitserland zit op de voorruit, dus ik ben er helemaal klaar voor.
Ien veel sterkte met de Sint Bernard en hopelijk tot gauw.
Groeten,
Alfred.
hoi lieve ineke…wat een prachtige fotoreportage heb je inmiddels al gemaakt en je verhaallijn is ook super geweldig om te lezen…en wat ik absoluut niet onvermeld wil laten is dat je er verschrikkelijk goed uit ziet…geen rimpel te bekennen en je bent godzijdank ook niet vel over been geworden en werkelijk ontspannen…dit hele gebeuren doet je uitermate goed…in de heidesteeg gaat alles naar wens.dikke kussen van coralie,gerie en yvonne en groet van alle heidestegers.
Hoi lieve Ien,
Wat super dat je mama en Rob heb gezien! Ik vind je zo dapper..echt een doorzetter. Heel veel succes en we denken hier aan je!
Dikke kus van Bar.
Lieve Ineke,
Wat een prachtige foto’s, en leuke verhalen over al je ervaringen en ontmoetingen. Je geliefde Italie in het vizier dus nu! Zet em op verder!
Ciao,
Anja
hallo ineke,
volg je avonturen ademloos! geweldig wat je doet, heel veel succes en sterkte de komende kilometers.. groeten van margriet
LIeve Ineke,
Je bent over de berg heen hoor ik net van mama en ik was blij dat te horen. Geweldig, nu ben je in Italië en ik weet zeker dat dat zo’n opluchting voor je is en echt een mijlpaal.
Fantastisch gewoon, ik heb enorme bewondering voor je lieve zus, geniet en voorzichtig met de afdaling.
xxx
Annemie
Lieve Ineke,
Hé hoera!!! Wat goed dat je over de Sint Bernhard bent, zo lees ik hierboven van Annemie. Goed gedaan hoor! Super.
Nog enge afgronden meegemaakt? Ben benieuwd wat voor bijzondere types je daar boven weer allemaal bent tegengekomen…
Lekker uitpuffen nu en dan jouw geliefde Italië doorkruisen. Dat moet wel een feestje worden!
Liefs, Jeanet
HOI INEKE,
Proficiat inmiddels De Sint Bernard over ……………nu wordt het allen nog maar leuker. Italie voelt voor jou als thuis komen kan ik me zo voorstellen.
Neem wel je rust Ineke want het lijkt me erg zwaar of had
je getraind met hoogte stages???
CIAO,Marie-Christine
Lieve Ineke,
Mooi avontuur! Heb alles nu bijgelezen, prachtig. Eens maar nooit weer dus, dat klooster.
zet ‘m op
Eelco
Lieve Ineke, wat ga je hard. We genieten van je verhalen en maken eruit op dat het goed gaat met je. Je ziet er op de foto heel goed uit en voorlopig nog niet uitgeput.\Houden zo, je hebt nog het een en ander voor de boeg. Aan Eric en Tom verteld wat je aan het doen bent, ze waren zeer geïnteresserd. Houdt goede moed, we denken veel aan je. Liefs van Jan en Ria.
Geweldig Ineke, wat je presteert!!!
Ik volg je op de voet en kijk steeds weer uit naar een nieuw verslag. Boeiend geschreven. Prachtige belevenissen die ik voor mijn ogen zie voorbijtrekken.
Ga vooral zo door. En veel stekrte gewenst.
Hi lieve Ineke,
Zoals ik me op elke nieuwe WK-dag verheug, zo kijk ik uit naar jouw verhalen. Wat levert de reis een schat aan ervaringen op. Bizar zijn je indrukken in het klooster. Wat een vreemde wereld. Decor voor een film waarbij de abt een duister verleden verzwijgt. Of zoiets. En dan kom jij langs. Ook tijdens je pelgrimage laat jouw journalistieke intuïtie je niet in de steek. Jouw onthulling overtreft de plots van Stieg Larsson…
Terug naar de werkelijkheid: zet ‘m op, Ineke.
Je bent al zo ver!
Geweldig.
Liefs, Gijs
Daar lonkt het hooggebergte. Dat wordt nog een hele kluif. Succes ermee. In gedachte duw ik je mee de berg op.
Hoi Ineke,
Grote klasse Ineke, even dat heuveltje over en dan begint la dolce vita.
Vaak is je omgeving een reflectie van jezelf, dus een oude brombeer van een abt ondervindt weinig gastvrijheid.
Ik weet zeker dat de italianen je ook deze keer niet teleur zullen stellen. Ze liggen nu letterlijk aan je voeten.
Volhouden Ineke, Sienna, Positano etc wachten op je.
Groeten uit het Eindhovense, Maarten.
lieve Ineke,
wat een schitterend kloosterverhaal. En wat mooi dat je nu in Italië bent. Tip: zet een Gullit-pruik op, doe een Wesley Sneijder-shirtje aan, Frank Rijkaard-ondergoed en je wordt als het ware gedragen naar Rome.
Jaap
Lieve Ineke,
Jouw kloosterverhaal geeft mij een flashback. Vorig jaar een keer overnacht in een klooster in Frankrijk, waar ik mij ook op had verheugd. Het beeld voor ogen van kloosterlingen die de reiziger een warm welkom geven. De werkelijkheid: enge slecht verlichte lange gangen en stenen trappen met uitgesleten treden waar je elk moment Silas, de monnik uit de Da Vinci Code kunt verwachten. Crypten onder het klooster met grote houten deuren waarvan je niet wilt weten wat zich daar in het verleden(en misschien nog wel) achter heeft afgespeeld en eveneens eten dat het woord “eten” niet waardig is. Maar ook dit is weer een ervaring die je meeneemt in je bagage. Zet ‘m op meid.
Groetjes
Ellen Kostelijk