De beklimming van de Grote Sint-Bernardpas begint in Martigny. Vlak voor mijn vertrek vrijdagochtend ontdekte ik nog dat ik mijn mooie pet, mijn bescherming tegen de zon, blijkbaar weer ergens had laten liggen en moest ik eerst nog, met vlinders in mijn buik, een andere gaan kopen. Het was stralend weer, felle zon en 28 graden, ik kon echt niet zonder pet.
Het routeboek van de Via Francigena splitst de beklimming op in twee dagen. De eerste dag begint in Martigny en loopt tot Orsières, dat ligt 20 kilometer verder en op 1000 meter hoogte. De tweede dag ga je vanaf Orsières naar de top, die afstand bestrijkt 25 kilometer en de top ligt op 2500 meter.
Om tien uur liep ik Martigny uit, nieuwe pet op, rugzak om en de stokken voor mij uit prikkend. Lopen op asfalt gaat tegen alle regels van de wandelaar in, maar ik vind het heerlijk. Je kunt steeds eenzelfde ritme aanhouden, je ziet waar je je voet neerzet, ik vind het lang niet zo vermoeiend als klauteren via allerlei grassige of stenige paden. Het gevaar zit hem natuurlijk in het verkeer dat je tegemoet komt, maar dit was een kantonale weg, het was goed te doen, vond ik.
Hitte
Ik ging in rap tempo naar boven. De hitte was mijn grootste vijand. Al snel droop het zweet in mijn ogen en in mijn oren. Zwitserland is in dit soort omstandigheden een geweldig land, want om de paar kilometer is er wel een barretje of een restaurant waar je even op kunt drogen, iets kunt drinken, en je hoofd onder de kraan kunt steken. Drie keer heb ik een behoorlijke pauze genomen en toen was ik eigenlijk al vlakbij Orsières.
Ik sliep er in hotel Terminus. Toen kwam zaterdag. Ik was erg zenuwachtig en ging al heel vroeg op pad. De weg steeg nog steeds geleidelijk. Bij het tweede bergdorpje dat ik passeerde, was een barretje waar in alle vroegte al allerlei baardige bergtypes aan de bar zaten. Daarna kwam nog het plaatsje Liddes en vervolgens Bourg-Saint-Pierre. Daar moest ik beslissen of ik door zou gaan naar de top want daar was de laatste mogelijkheid tot overnachting. Ik besloot door te gaan.
Vanaf Bourg-Saint-Pierre wordt het landschap steeds kaler, je zit dan op 1600 meter en je merkt dat je de boomgrens nadert. Ook was er steeds minder verkeer. Maar de stijging verliep nog steeds geleidelijk. Wat ik griezelig vond, was dat het naarmate ik Bourg-Saint-Bernard naderde het steeds mistiger werd. Op een gegeven moment kwam er een splitsing waarbij je rechts stijl omhoog de col opgaat en links voor een tunnel kunt kiezen. Ik ging de weg naar de top op maar ik zag een tijdlang geen hand voor ogen.
Adem
Op een bord stond dat de top nog zes kilometer was. Er zat niets anders op dan door te zetten. Maar vanaf nu bestond de weg uit stijle haarspelbochten. Ik worstelde me naar boven. Na elke 50 meter stond ik naar adem te snakken. Af en toe passeerde er een auto of een wielrenner. Toen ik een stukje gestegen was, werd de lucht heel helder en was de mist verdwenen.
Het landschap was indrukwekkend. Veel sneeuw, water kolkte op diverse plaatsen naar beneden en ik zag zowaar ook nog een wild beest: een bergmarmot. Ze maakten een heel schril fluitgeluid en bleven vaak vlak boven me op de rotsen zitten.
Ik vorderde heel langzaam. De wielrenners en ik schreeuwden elkaar bemoedigende woorden toe, met verbeten koppen zag ik ze naar boven gaan. “Courage!!! Coraggio!!” Toen ik op een gegeven moment ergens uit zat te blazen en naar boven keek, zag ik heel in de verte piepkleine autootjes en bussen over de weg rijden, daar moet ik dus ook naartoe, wist ik.
Levend begraven
Ik ben er uiteindelijk gekomen. Telkens weer tien stappen naar boven, even blijven staan, kijken naar het landschap en weer verder. Twee kilometer voor de top heb ik het hospitium gebeld en een kamer voor mezelf besproken. De aankomst was natuurlijk een enorme opluchting. Op mijn laatste reserves ben ik naar het hospitium gelopen.
Het klooster staat er al duizend jaar, alleen al daarom al wilde ik er overnachten. Ik werd ontvangen door een oud mevrouwtje die me meenam naar een kelder waar ik m’n schoenen moest neerzetten en pantoffels van de plank moest nemen. Vervolgens bracht ze me naar een eetzaal waar ik een kom warme thee kreeg. Een jonge priester ging bij me zitten en even hebben we zitten praten.
Voordat ik naar mijn kamer mocht, gaf de priester me de tijden van de vespers (18.45), het eten (19.50) en de mis (20.30). Het gaf me niet het idee dat het een gezellige avond zou worden. Op weg naar de slaapzaal liep ik door gangen met hele oude gewelven. Mijn kamer was een slaapzaal met vier bedden, overal houten wanden en plafonds en als ik op een stoel ging staan, kon ik door een klein raampje met tralies ervoor naar buiten kijken. Niks voor mij natuurlijk, ik heb er werkelijk geen oog dichtgedaan. Ik voelde me levend begraven.
Noorse meid
Tijdens het eten zaterdagavond leerde ik een leuke Noorse meid kennen, Tova, met wie ik de hele avond heb zitten praten. Om half negen begon er ineens heel fanatiek een bel te luiden voor de mis en de eetzaal stroomde leeg. Maar Tova en ik hadden van een broeder een karafje rode wijn gekregen en hebben dat lekker op zitten drinken. We hadden beiden voor het eten wel de vespers bezocht, nu weer een mis, je moet het niet overdrijven.
Tova en ik besloten de volgende ochtend samen de afdaling te beginnen. Dat was heerlijk. We liep relaxed naar beneden genietend van het ijzige berglandschap en de ijle lucht. Wat lag er nog veel sneeuw! Na vijftig meter gingen we de Italiaanse grens al over en passeerden we het bekende Albergo Italia. Ik voelde me ontspannen, naast me babbelde Tova honderd uit over haar leven in Trontheim en haar vriendinnen.
Ik had tegen haar gezegd dat ik niet tot Aosta zou meelopen. Dat dat nu echt voor mij te ver zou zijn. Na tien kilometer kwamen we in een gruizig leistenen dorpje Saint-Rhemy. In het centrum ontdekten we één horecagelegenheid en dat was meteen ook een hotel. Ik maakte er kennis met Nadia, die de tent runde en een heerlijke kamer voor me had.
Glas wijn
Tova ging alleen verder en ik schoof na een douche aan in het restaurant. Ik verheugde me op mijn eerste maaltijd in Italie. Naast mijn tafeltje zaten drie Italianen, die vroegen hoe het kwam dat ik zo bruin zag, was ik hier op vakantie? Ik vertelde van m’n reis en ze vielen zowat van hun stoel. “Helemaal vanaf Amsterdam hier naartoe gelopen?” “A piedi?” “Sola?”
Toen vroegen ze of ze me een glas wijn mochten aanbieden en even later klonk ik met deze drie mannen op het slagen van mijn onderneming. Mijn aankomst in Italië had niet beter kunnen beginnen.
Lieve Ineke, in één woord: fantastisch! En wat een mooi verhaal weer! Top!
Ineke, van harte met je aankomst in Italie. Ook al moet je nog een heleboel kilometers; je lievelingsland zal je ongetwijfeld de nodige kracht geven. Bovendien komt de eindstreep nu echt steeds dichterbij.
Groeten en tot ziens,
Alfred.
Ineke, wat fijn dat je nog zo fier doorloopt. goed hoor! liefs, Dominique
Mooie verhalen en bewonderenswaardig.
Hou je goed en geniet van Italië
x
Hi lieve Ineke,
wat een mooi verhaal weer! Ik blijf je volgen, veel succe met de vele kilometers die nog voor je liggen,
lieve groet, Sanne
ik moet altijd enorm glimlachen als ik je verhalen lees Ineke.
Lieve Ineke!
Van harte met deze overwinning weer. Bijzonder dat je al in Italie bent zeg. Ik realiseer me dat je al 11 weken aan de wandel bent. Heel veel succes en geniet van al het moois in Italie!
Hartelijke groeten.
ik volg je ook vanuit Suriname
geweldig
Hennah
Ineke, wat een kracht zo’n beklimming en dat alleen… wat maak je dan juist bijzondere dingen mee. Leuk om te lezen! We volgen je ook weer vanuit Frankrijk
liefs Saskia
Lieve Ien, wij hebben de Grote Sint Bernard ook al zo vaak gedaan….met de auto. Een diepe, diepe buiging! Als je dit kunt, kun je alles aan.
Veel succes verder en blijf genieten.
Liefs, Astrid
Lieve Ineke, wat goed dat je al in Italie bent. En wat ontmoet je leuke mensen. We genieten ontzettend van je verhalen. Heel veel groetjes van ons, tonneke
Goed hoor Ineke. Je bent nu in je geliefde land. Dat moet je veel moed geven om door te gaan. Het eten, de mensen etc. Ik kreeg als liftende student ooit van een Italiaan in Aosta een hotelkamer omdat het al avond was. Zomaar gratis voor niks, omdat ie vond dat ik eens goed moest slapen in een comfortabel bed!
Zet m op en veel plezier. Dick
Coraggio!!! Eindelijk ‘thuis’ in Italia, vanaf nu elke avond pastaaaaa! Goed gedaan, zet ‘m op het is nu nog maar een klein eindje 😉
Wow Ineke!
Wat een mooie beschrijving van die mist en de mooie luchten nadat je gewoon hebt doorgezet! En wat heerlijk om in Italie zo te worden ontvangen. Genietze, vooral ook van je eigen moed en stoerheid!
groet, marloes
Mooi geschreven relaas Ineke! En heel veel waardering voor de beklimming. Zet ´m op verder, groet Margriet
Fantastisch!! ik heb veel bewondering voor je
dag
Nicole
Respect!!! Aniete
Indrukwekkend, letterlijk. Wens je ook in de laatste etappe – Italië – weer veel mooie ontmoetingen en ervaringen! Rome wacht 🙂
Wat leuk dat je zoveel aardige mensen ontmoet! Dat moet de ontberingen een beetje verzachten. ‘Courage!’ nog verder.
Eefje
Lieve Ineke,
Wat een pracht verhaal….. ik zie het helemaal voor me (ben zelf gek op de bergen).
Je bent nog steeds in topconditie zo te lezen en gelukkig genietend van een glas wijn (of 2).
Nog veel wandelplezier en……geniet van de prachtige omgeving.
Lieve groet,
Els
Ien, wat een heldin!
Spannende verhalen, mooie inkijkjes. Wat een doorzettingsvermogen.
En heerlijk om in Italie te zijn, waar je honderduit kunt babbelen met iedereen. Mijlpaal!
Zoen,
Betty
Ik geniet van je verhalen en heb diep respect voor wat je doet.
Het lijkt wel of je via Montaillou naar la dolce vita bent gelopen.
We drinken een lekker sprankelen wijntje op jou stoere onderneming.
Veel plezier tijdens de komende Italiaanse etappes. Het wordt steeds leuker…
Hee Ineke. Wat ongelooflijk geweldig dat je nu in Italië bent. Ik was gisteren even in de Jonge Haan, en zag je er zo weer weglopen met Pasen. Wat een kanjer ben je, zeg. Ik werd al moe van de avondvierdaagse op de Bussumse hei.
Ha Ineke,
Wat een krachttoer. Maar nu eindelijk in Italie!
Veel liefs, Michel
Ha Ineke,
Wat ongelofelijk knap dat je al in Italië bent! En wat een prachtige verhalen hou je bij over je reis – geweldig om te lezen. Zet ‘em op!
Liefs, Manon
Hoi Ineke,
ik lees Saint-Rhemy en denk nu is het mijn beurt om iets te zeggen. Wat goed van je dat je al in je mooie italie bent. Ik ben echt apetrots op je. Ga zo door.
Liefs
Remi
Top!
En ja er zijn mensen die het niet leuk vinden om over asfalt te lopen!
Veel plezier in Italië maar met zo’n begin moet dat wel lukken.
Marieke
(mdv)
Hé Ien,
Top! Kreeg kippevel van je verhaal.
Enneh….. die foto’s zijn prachtig!!! Leuk dat je afdaalgezelschap had!
Vanaf nu wordt het alleen maar gezelliger en leuker (als je tenminste niet al te veel van die monniken tegenkomt …;) )
Liefs,
Jeanet
Lieve Ineke,
met veel plezier lees ik jouw avonturen, ik hoor het je vertellen. Wat kom je ook een mooie mensen tegen onderweg! Geweldig hoor.
Heel veel plezier nog!!!
Liefs Roosje
Ineke, in een woord: klasse !!
Maarten en Marion
Hallo Ineke,
Je bent in Italië! Super!
Ik geniet telkens weer van je reisverslagen. Je verhalen lezen als een spannend boek en ze in boekvorm gieten ooit eens in het najaar is helemaal geen gek idee.
Nog een goeie reis naar Rome.
Ik heb veel respect voor je!
Groetjes,
Peter Donk-Hoeflaak
Lieve Ien,
Een hele hele diepe buiging…….
Bergen lopen is een uitdaging!!
Kus
Nicolette
Wat een overwinning! Aangekomen in Italië! Je bent onze heldin. Liefs, Gijs
da’s nog eens wat anders dan de zwembadpas!
een olympische prestatie, ien, echt indrukwekkend!
loop lekker,
rene
Hai Ineke,
wat een doorzetter ben je, wat een moed om toch door te lopen naar de top. En wat moet het gevoel dan heerlijk zijn dat je dat bereikt hebt, hoe moe je ook geweest zal zijn!
Prachtig verhaal, ik lees het met steeds met veel plezier en ontzag.
Je bent echt een kanjer en een doorzetter!
lieve groet,
Hesther
Fantastisch. Ben je toen je het bordje “Italie” zag meteen uitgebarsten in:
Fratelli d’Italia,
l’Italia s’è desta,
dell’elmo di Scipio
s’è cinta la testa.
Dov’è la Vittoria?
Le porga la chioma,
ché schiava di Roma
Iddio la creò.
?
Groetjes, Arturo
Wat een topper ben je! Met veel plezier en grote bewondering je verhalen gelezen. Blijf fit en geniet van Italië!
groetjes van Petra (paintbox)
Beste Ineke,
Wij leven erg mee met jouw tocht naar Rome.Ook wij zijn
van plan ooit nog eens dit te doen.Wij vinden dat je het van fantastisch doet en voelen ons zeer betrokken.
Vanaf het begin volgen we jouw geweldige onderneming,we vinden je een kanjer!!!
Als het even iets langer duurt voor je weer een stukje schrijft worden we al ongerust,o jee alles zal toch wel goed zijn?
Het zijn erg leuke stukjes die wij met plezier lezen.
Het zou leuk zijn je een keer te ontmoeten bij de “vereniging pelgrimswegen naar rome”,dan kun je veel wandelaars in spe vertellen over wat je mee gemaakt heb,en waar we aan moeten denken.Wij zullen er dan zeker zijn.
Veel succes en alle goeds gewenst,Judith.
Italië bereikt! En dat op zo’n spectaculaire manier, over de Gran San Bernardo. Geweldig.
Ik begrijp je asfaltliefde heel goed, ik had het ook, maar pas op: pezen, banden, kapsels enz. kunnen er op den duur minder goed op gaan reageren. Wees voorzichtig.
Ik wens je een succesvolle voortzetting van je tocht en blijf je volgen.
Lieve Ineke,
Hoewel ik je niet persoonlijk ken, ben je toch een hele lieve Ineke. Wat mooi geschreven, wat een geweldige prestatie! Wat een geweldig mens ben jij.
Ik lees je verhaal met tranen in mijn ogen. Van ontroering en bewondering.
Topperrrrr!
Hoi Super Ien, wat ben je toch een kanjer. Fantastisch wat een geweldige prestatie zet je daar toch “even” neer. Zoals je wel zult lezen is iedereen trots op jou, maar je kunt toch vooral SUPERTROTS zijn op jezelf.
Chapeau, ik neem diep mijn hoed voor je af.
Groetjes Christa.
Hoi Ineke,
Ik sluit met helemaal bij al die vorige “sprekers”aan.
Geweldig, je bent een kanjer.
Tante Joke is het er helemaal mee eens.
Liefs Loes
Hoi Ien,
Benvenuto a Italia. Dat moet toch voelen als een beetje thuiskomen. En dat na die formidabele klim.
Je beschrijft prachtig hoe dat werkt. Niet verder kijken dan de volgende bocht en je hoofd helemaal leeg maken.
Als we voortaan over beklimmingen praten weet jij waar het over gaat en hoe het voelt.
Morgen (vrijdag) begint mijn tocht. Met m’ n oude Nijmeegse fietsclub ( dus met John Leenaarts) in tien dagen van Maastricht naar de Mont Ventoux. We zullen hier en daar jouw route kruisen en en kunnen dan zien wat jij al allemaal achter je hebt gelaten.
Voor het ongetwijfeld mooiste deel van je tocht dat nu komen gaat nog heel veel sterkte en Turijn en de espresso onder de arcaden wachten op je.
hartelijke groet
Joke en Ruud
lieve ineke…GEFELICITEERT….super gaaf dat je het gered hebt..VIVA ITALIA….ik maak nu een zeer diepe buiging voor je en ik hoop dat het laaste stuk tot aan ROME zal meevallen…..ik ben absoluut echt mega super trots op je..
thuis gaat alles uitstekend. DIKKE KUS
Mamma mia Ineke, nu al in Bella Italia….. Heb je stukken gelift of zo! Knap dat je nog steeds op schema zit en langzaam maar zeker Roma nadert. Houd vol van kroeg tot cafetaria en zorg ervoor dat het lijntje niet breekt!
Ronald
Hoi Ineke, dat is nog eens het ware wandelen, de bergen over. Merk je nu ook dat het makkelijker gaat of blijft elke etappe een worsteltocht?
Heel veel plezier in Italië en ik wens je weer een heleboel mooie ontmoetingen.
Liefs Marijke
Hoi Ineke,
Wat een mooi verhaal! En stoer hoor, ik heb echt bewondering voor je!
Succes en veel plezier in Italië!
Groetjes,
Eva (eurovisie)
Ha die Ineke,
We wensen je een hele mooie tijd in jouw Italie,
dat je nog maar heel veel goede momenten hebt en vooral
veel leuke mensen blijft ontmoeten.
VAN HARTE PROFICIAT MET DEZE GEWELDIGE PRESTATIE!
Ik vind het SSSSSSSSSSSUUUUUUUUUUUUUPPPPPPPPPPEEEEERRRRR.
LIEFS VAN JE NICHTJE Marie-Christine
Lieve Ien,
In een woord G E W E L D I G!!!!!!!
Kus vanuit het ’s Gravelandse.
p.s.
…en dat van die tien stappen, stoppen, kijken en door, bracht mij weer even helemaal terug naar Nepal….pffff….maar die beloning die dan volgt……..
We zijn echt super trots op je!